Column Delano a Cohen: "Wat een club!"

Zoals eerder deze week bekend werd, ga ik de club verlaten. Met pijn in m’n hart! Ik ga er vanuit dat niemand zal opkijken van de keuze voor Barendrecht. Een warme club, een goede selectie en een geweldige trainer. Dat allemaal op 10 minuten rijden en in een schitterende competitie. Sommige voetbalsupporters bij Quick Boys zullen de vlag uithangen, anderen balen ervan. In het laatste geval hoop ik vooral dat de blauwwitten me als mens gaan missen. Dat zou voor mij de bekroning zijn op de afgelopen seizoenen.

De afgelopen periode heb ik vaak gedacht: “wat een club”. Ergens drie jaar geleden gaf ik mijn ja-woord aan Quick Boys met de gedachte alles er uit te halen en te kijken waar het schip strandt. Wie me drie jaar geleden had voorspeld dat ik kampioen zou worden met Quick Boys, meer dan 50 wedstrijden aanvoerder zou zijn en bijna alles zou spelen, had ik voor gek verklaard. Quick Boys heeft me niet alleen als sporter, maar ook als mens verrijkt. Nieuwe vrienden, vele contacten, enerverende ervaringen en goede mensenkennis rijker. Hoe je het ook wendt of keert, door alle factoren van de club ben ik veranderd. Geliefd te zijn of verrot gescholden te worden, genieten van het publiek of je kapot schamen voor een nederlaag, winnen of verliezen, denken aan het individu of toch het groepsgevoel. Hoe ga je als aanvoerder om met de pers, het bestuur of sponsors en hoe vertaal je de wensen van een spelersgroep… Er zijn weinig mensen die weten hoeveel impact de afgelopen drie jaar hebben gehad. Hoe hoog de pieken zijn als je kampioen wordt, maar ook hoe diep de dalen zijn als je geblesseerd bent of verliest.

Er moet me nog wat van het hart en iedereen zal dat anders interpreteren. Quick Boys is voor mij de allermooiste amateurclub. Dat dacht ik drie jaar geleden al, maar dat is elk jaar weer bevestigd. Alleen het kan ook de moeilijkste club zijn om voor te spelen. Alleen al uit de berichten op social media blijkt – zacht gezegd – dat de meningen “niet eensgezind” zijn (laten we het daar verder over hebben in de kantine, niet op een online platform…). De club is zó groot, met zóveel verschillende belangen van bestuur, technische staf, spelers, supporters en sponsors. En voor succes moet iedereen achter elkaar staan. Ik hoop dat die formule weer wordt gevonden en ik ga daar persoonlijk alles aan doen.

Op het trainingskamp hebben we de basis gelegd voor de tweede seizoenshelft. Hard getraind, conditietraining tegen NEC gehad en met z’n allen een week samen geweest. Niet meer terug gekeken naar het afgelopen halfjaar, maar bezig geweest met ons eigen spel en verbeterpunten. Met Kenny Anderson hebben we er een goede middenvelder bij gekregen en ik hoop dat Dennis van de Plas, Jesse Driebergen en Max van Steen zo snel mogelijk weer kunnen aansluiten!

Vanavond hebben we nog een laatste training en dan gaan we fris in het hoofd en vol goede moed zaterdag naar Assen toe om een goed resultaat neer te zetten tegen ACV. Tot slot: de afgelopen 2,5 jaar heb ik alles gegeven en het komende half jaar wil ik precies hetzelfde gaan doen en afsluiten met een promotie. Het was en is me een eer om voor Quick Boys te voetballen. In goede en slechte tijden. Vanaf volgend jaar misschien een aanvoerder minder, maar een supporter rijker!

Delano a Cohen

Geef een antwoord