Column Tim Bloemendaal: "Een stroef begin van 2019"
“Het jaar 2018 sloten we af met een terechte 2-0 overwinning op SJC. De winterstop brak aan, we waren nog ongeslagen en de koppositie lag voor het grijpen. Met een goed gevoel konden wij dan ook op zoek gaan naar ontspanning. De feestdagen zijn wat dat betreft een welkome onderbreking geweest om 2019 weer vol ambitie in te gaan. Nieuwe doelen die het jaar weer een mooie uitdaging moeten maken.
Voor ons begon de uitdaging met sterk uit de winterstop te komen. Het trainingskamp in Torremolinos moest de basis vormen van een succesvolle tweede seizoenshelft. De dominantie op Nieuw Zuid moest weer tot uiting komen, het voetbalplezier moest ervan afspatten en uiteraard moest de ongeslagen status volgehouden worden.
In dat laatste opzicht begon 2019 goed met een degelijke overwinning op het stugge ONS Sneek (0-2, red.). Het leek erop of we doorgingen waar we gebleven waren. Voor mij persoonlijk was die wedstrijd echter het begin van een (ongelukkige) blessure. Een gekneusd hielbeen zorgde ervoor dat ik de misschien wel belangrijkste wedstrijden van het seizoen vanaf de tribune moest bekijken. Niet alleen dat was teleurstellend, de resultaten die volgden waren ook zeer teleurstellend. Onze (goede) papieren voor een eventuele promotie konden we wel weggooien, zo leek het. Ook al waren én zijn er nog genoeg wedstrijden om het tij te keren, toch was het een flinke dreun voor ons allemaal. Bovendien leek mijn blessure een eeuwigheid te duren, waardoor ik binnen de lijnen niks kon doen om het team te helpen. Misschien zou ik zijn meegegaan in de malaise, misschien niet. Maar het feit dat je geen invloed op het spel hebt, wanneer het team wel degelijk hulp kan gebruiken, is ongekend frustrerend.
Elke dag op tijd naar de club, oefeningen doen en het was weer klaar. Omdat het mijn hiel betrof, konden de behandelingen van Peter weinig positieve invloed uitoefenen om het herstel te bevorderen. “Het moet met rust overgaan”. Tot grote ergernis, aangezien ik het proces wilde versnellen. Des te groter mijn respect voor Dennis van der Plas, die na 1,5 jaar blessureleed (!) eindelijk weer pijnvrij het veld kon betreden begin februari. En hij komt er weer aan!
Ondanks de vele pogingen om fit te blijven, door regelmatig de sportschool in te duiken, ging mijn conditie ongemerkt hard achteruit. En dat heb ik geweten. De eerste training waarbij ik mijn hiel echt mocht testen, kreeg ik te maken met Jan de Jager. Hij verzon een sprintoefening die ik redelijk pijnvrij kon uitvoeren. Dat was gelijk voor mij de bevestiging om voor hersteltraining nooit meer naar Jan te gaan. Het was sprinten, springen, sprinten, springen en weer sprinten. Na afloop kwam Jan langs om te zeggen dat ik dinsdag krachttraining moest doen, omdat hij voor donderdag weer een aantal sprintoefeningen had bedacht. Jan had, die donderdag, alleen voor mij ongeveer de helft van het hoofdveld nodig. Desalniettemin: het doel was aan het einde bereikt! Weinig last en mijn blik kon eindelijk weer op het volledig meedoen aan de groepssessies.
Het is u wellicht niet ontgaan dat ik, na zes weken blessureleed, tegen Harkemase Boys weer bij de wedstrijdselectie zat. Voor mijzelf een opsteker na een lastige blessure. Bovendien boekte het team gelukkig een eenvoudige en overtuigende 4-1 overwinning. In de zes weken tijdens mijn blessure hebben we enkele dure nederlagen geleden. Het waren drie lastige tegenstanders, maar we moesten het overduidelijk bij onszelf zoeken. Het was veel te apathisch. Dat is doodzonde. Als je op een aspect wel invloed kunt uitoefenen, is het de hoeveelheid energie die we als team in een wedstrijd steken. Ondertussen is er een nieuwe reeks overwinningen gestart met drie overwinningen op rij. Aanstaande zaterdag staat een uitwedstrijd bij ASWH op het programma. Ik blijf er van overtuigd dat, zolang wij dezelfde energie blijven leveren als in de afgelopen drie wedstrijden, er nog een hoop overwinningen aan deze huidige reeks worden toegevoegd. We zullen ASWH niet zomaar opzij zetten, maar de supporters, de technische staf en de spelers verdienen het niet om opnieuw vroegtijdig af te haken voor promotie.
Het is aan ons om aanstaande zaterdag onze tanden in ASWH te zetten, en voor de drie punten te zorgen. Ik zie jullie aanstaande zaterdag in Hendrik Ido Ambacht!”
Tim Bloemendaal
Speler Quick Boys 1
